نویسنده مدیر

 

در مدیریت ما با دو نوع شرایط مواجه هستیم. مدیریت بر سیستم متعادل و پایدار یا مدیریت بر سیستم آشفته و ناپایدار که در زندگی مدیریت بحران نام دارد. همان‌طور که همه ما می‌دانیم زندگی به‌طور طبیعی پر چالش و ناپایدار است. افراد در کنگره در سفر اول، شرایط نامتعادل و نابسامانی دارند و سیستم بحرانی است. کسی که وارد می‌شود از لحاظ روحی روانی و سلامتی در شرایط آشفته و بحرانی قرار دارد. مدیریت بحران یک هنر است و تمام متون و نوشتارها و آموزش‌های کنگره برای این است که شخص از سیستم‌ بحران خارج شود. هرچند که خود شخص دررسیدن به تعادل و شخصیت پایدار نقش اساسی دارد. در بعد حیات مادی و در کره زمین این‌گونه است که انسان‌ها با بحران‌هایی مواجه هستند. انسان مانند پرنده‌ای است که بر کشتی سوار است و پرنده مثل روح انسان و کشتی جسم اوست. وقتی پرنده بر کشتی سوار است دنیا را از روزنه کشتی می‌بیند. گاهی در حال حرکت و پویاست و در حال سازندگی است، گاهی هم راکد است. وقتی انسان در بحران اعتیاد گرفتار می‌شود خوب می‌داند که باید جایش را تغییر دهد اما گاهی در میان شدت امواج گرفتار می‌شود و در شرایطی که طوفان همچنان ادامه دارد باید به نیروهای درون خود رجوع کند و از آن‌ها قوت بگیرد‌ چگونه؟ با استفاده از تفکر و تصو، با دیدگاه مثبت بگوید من قدرت‌های زیادی در درونم دارم. تمام قوت و قدرت خود را به کار می‌گیرم و بر این مشکل پیروز می‌شوم تا آخرین ذره وجودم تلاش می‌کنم. چیزی که ما را متحول می‌کند در درون ماست. حرف، صوت و کلام مثبت می‌تواند ما را متحول کند و تنها چیزی که ما را مصمم می‌کند، قدرت گرفتن از درون است. با نگاه مثبت می‌توان تغییر کرد. بی‌نیازی، کینه و نفرت نداشتن و در لحظه حال بودن نشان از قدرت گرفتن درون ماست، باید ازآنچه توسط خداوند حق‌تعالی در وجود آدمی نهاده شده است در جای خود مورداستفاده قرار دهیم و معلمی باشیم برای آیندگان. در مورد مسئله اعتیاد هم همین‌طور از انرژی درون می‌توان قوت و قدرت گرفت و حریف اعتیاد شد، به خود بگوییم من اعتیاد را زمین می‌زنم و از بحران خارج می‌شوم. بایستی خوب جوانب امر را در نظر آورد که چگونه از نیروهای خفته درون سود جست و بهتر است وسعت عمل به وجود آوریم در چهارچوب‌های گذشته اسیر نمانیم. برای کشتی یا همان جسم نوعی دیگر باشیم و آگاهی و رفتارها را تغییر دهیم تا نوعی دیگر شویم با تغییرات بنیادی از درون نه با حرف. در ابتدای کار تغییرات مشکل است. اولین حرکت این است که لنگر را بکشیم چون کشتی اگر در جا بماند طوفان خوردش می‌کند، پس باید در جهت ساختن حرکت کند. شروع حرکت در بیکران و آغازی تازه برای جان بخشیدن می‌شود. انسان زمانی که به مرحله پختگی و آمادگی برسد و حرکت کند صدای پای استاد را می‌شنود، خداوند استاد را سر راهتان قرار می‌دهد وامداد الهی آغاز می‌شود. فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (آیه ۸ سوره شمس) کمک‌هایی خواهد شد. حرکت‌هایی تازه برای جان بخشیدن، پیش رفتن و برای حیات بهتر. خداوند کار خود را انجام می‌دهد. گذرگاه زندگی مانند مثلثی سیاه است (اولین چیزی که از خط به سطح می‌آید) اتوبان نیست. فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَوَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (آیه ۱۱ و ۱۲ سوره بلد) و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست؟ اما از تمامی این کشاکش می‌توان عبور کرد و به آنچه غیرممکن می‌نماید امکان بخشید. برای همه ما غیرممکن بود از اعتیاد خارج شویم اما این مثلث را کشیدیم و از آن عبور کردیم و می‌دانیم که هر چه بر سر ما آمده، خودمان در آن نقش کلیدی داشتیم. مثل گذشتن از خواسته‌های مشروع یا مأخوذ به آداب شدن، بدون آنکه بدانیم آن حق ماست. این‌ها باعث اختلال در سیستم زندگی ما می‌شوند که گاهی قابل جبران نیستند. ما هر چه باید به شما می‌گفتیم، گفتیم. بقیه‌اش دست خودتان است که کدام جهت را موردنظر قرار دهید. معنای جنگ بدون کشته و خونریزی را می‌دانید. یعنی که اصلاً جنگی نیست. یعنی می‌خواهید سفر را تمام کنید و به‌خوبی برسید، هیچ مشکلی نداشته باشید و خماری نکشید معنی ندارد. جنگ یک حرکت است که باید تلفات آن را بپذیریم. مثل‌اینکه بگوییم می‌خواهیم توی آب برویم خیس هم نشویم. البته وقتی تهور مطرح باشد محاسبات صحنه به هم می‌ریزد و کاملاً به گونه دیگری می‌شود، ممکن است زخمی نشود و کشته نشود. کسی که تهور دارد پیه همه‌چیز را به تنش می‌زند و باشهامت پیش می‌رود تا به هدف برسد. چه با تهور و چه بی تهور ممکن است به ناآرامی و خستگی برسد ولی در مسائل حیاتی به خداوند مسئولیت دادن یعنی سلب مسئولیت از خویش است. اگر قرار است همه مشکلات ما را خداوند حل کند پس ما اینجا چه‌کاره‌ایم؟ چگونه خداوند به انسان اختیار تفویض کرده؟ تکلیف معلوم نیست، چه کسی باید به‌فرمان عقل یا شو شود برسد! خداوند که هست، ما را خلق کرده تا به تفکر و اندیشه برسیم تا به‌عنوان یک موجود در هستی حرکت کنیم و مسائل را حل کنیم، چراکه هرکدام سلول اطلاعات و آگاهی یا یکی از مهره‌های خداوند هستیم. باید به قدرت و پتانسیل بالایی برسیم و به کارهای خود بپردازیم در هر بعدی که باشیم انجام کار از ضروریات است، حتی در بهشت هم که تمثیل است نمی‌توان بیکار نشست. بالاخره حوصله آدم سر می‌رود. این بیکار نشستن یک فکر افیونی است. انجام کار در بعدی از حیات ضروری است، اگر انجام کار نباشد انسان به پوچی می‌رسد. خداوند برای خلق انسان آن‌قدر بی‌نقص عمل کرده است که هر چه خداوند گفته به انجام رسیده است. ما که ذره‌ای از وجود باری‌تعالی هستیم باید به همان اندازه در تفکر و عمل دقیق عمل کنیم، هر چه می‌گوییم به آن جامه عمل بپوشانیم تا هم خود و هم خداوند از ما راضی باشد. منبع وبسایت کنگره 60

نیت در تمام سطوح مختلف وجود دارد. 

منیت چگونه شروع به رشد می‌کند ؟ چطور متولد می‌شود ؟ در چه زمینه‌هایی تخریب به وجود می‌آورد و چه بلایی سر صور پنهان انسان می‌آورد ؟  منیت  احساسی است ناشی از اینکه که شخص جایگاه خود را بالا تر از آنچه هست تصور می‌کند . نقطه شروع خیلی مسئله مهمی است و شرط اصلی برای منیت این است که شخص در هستی شروع به حرکت  کند ؛ موفقیت‌هایی در زمینه کار , مقام , علم به دست آورد و بتواند در آن زمینه بدرخشد ، توانایی‌هایی را به دست آورد و استعدادها را در خود شکوفا کند در آن موقع شرط لازم برای منیت را دارد وگرنه کسی که توانایی ندارد نمی‌تواند منیت داشته باشد. کسی که ریاضی را خوب متوجه می‌شود در علم ریاضی ، کسی که خوب ساز می زند در ساززدن و کسی که هنر خوب پول در آوردن را بلد است در زمینه کسب‌وکار دچار منیت می‌شود .

چگونه منیت متولد می‌شود؟ موقعی که در یک جمعی کاری انجام می‌دهیم که دیگران نمی‌توانند انجام دهند و یا در مسابقه طوری مسابقه می‌دهیم که از همه بازیکنان بهتر بازی می‌کنیم و یا در بین حاضرین بهتر از همه صحبت می‌کنیم به طوری که جمع تحت تأثیر قرار می‌گیرند ، مورد تشویق دیگران قرار می‌گیریم و از این تشویق انرژی در درون ما به وجود می‌آید  و لذت خاصی به ما دست می‌دهد .  به صورت ناخودآگاهمی گردیم که چطور این لذت در ما به وجود آمده و شروع به مقایسه کردن خودمان با دیگران می‌کنیم .  تا این لحظه اتفاقی نیفتاده است .اصل قضیه اینجاست .اگر دانایی و ظرفیت کم باشد پاسخ به این سؤالات و نتیجه این است که تو از بقیه خیلی جلوتر هستی بیشتر از دیگران می‌فهمی , درک و شعور و فهم تو بالاتر است ماهیت و ساختار تو با دیگران فرق می‌کند.

وقتی این نتیجه استخراج شد از همین جا منیت شروع می‌شود ولی اگر دانایی بالا باشد از قیاس خود با دیگران این نتیجه را نمی‌گیرد . چون شخص دانا می‌داند که انسان جهات گوناگونی دارد و با مقایسه یک پارامتر و آن هم در یک زمان کوتاه چنین نتیجه‌ای نمی‌توان گرفت ؛ مثلاً دو ماشین در کنار هم را باهم مقایسه کنیم که چون سپر این ماشین تمیز تر از ماشین دیگر است پس این ماشین خیلی بهتر است . درحالی‌که ماشین صدها قطعه دیگر هم دارد و می‌توان گفت که انسان صدها هزار برابر ماشین قطعه و پارامتر دارد. پس موقعی که دانایی اندک باشد ما با قیاس در مورد توانایی  خودمان به این نتیجه می‌رسیم که ماهیت و ساختار بهتری داریم .این در ما باور ذهنی به وجود می‌آورد و  مسیر ما را تحت تأثیر خودش قرار می‌دهد . به چه صورت ؟ به این صورت که ما جایگاه خودمان را در هستی گم می‌کنیم و نمی‌دانیم که در چه جایگاهی هستیم .

وقتی جایگاهمان را گم کردیم خیلی اتفاقات می‌افتد ؛ مثلاً در شهر کرمان هستیم فکر می‌کنیم در تبریز هستیم ،در نقشه نگاه می‌کنیم و محاسبات را بر اساس شهر تبریز انجام می‌دهیم درحالی‌که تمام حرکات و محاسبات اشتباه است . تازه این قسمت ساده کار است . مسئله دیگر توقع احترام  رتبه ۵ یا  یک دکتر را داریم و فکر می‌کنیم که دکتر هستیم در صورتی که رتبه ۲ و سیکل هستیم . همین باعث می‌شود در درون ما خشم و تنفر به وجود آید و به هم بریزیم . مفهومی به نام تنافر یا جدایی( دور و  فاصله‌دار ) .

تنافر : دو خطی که در فضا هیچ ارتباطی به هم نداشته باشند این دو خط از هم متنافر هستند. 

اولین محصولی که منیت در انسان به وجود می‌آورد جدای اینکه در هستی جایگاه خود را از دست می‌دهد تنفر است .

حالا ببینیم چه چیزهایی با تنفر همگام هست ؟

وقتی احترامی که در خور آن هستیم به ما می‌شود به هم می‌ریزیم چون توقع احترام بیشتری را داریم ؛در صورتی که اگر ما بدانیم کجا هستیم چنانچه دیگران هم  جایگاه ما را نادیده بگیرند ممکن است ناراحت شویم ولی دچار تنفر نمی‌شویم . حالت‌هایی مثل خشونت ، کینه ، حسادت ، مکر و ... همه از منیت متولد می‌شود و همه زیرشاخه این پارامتر قرار می‌گیرند یعنی همه چیزهایی که تنفر در آن مشترک است .

موقعی که ما جایگاه خودمان را در هستی از دست دادیم ؛علاوه بر اینکه محاسبات ما غلط می‌شود ،سرگردان می‌شویم ،دچار تنفر می‌شویم ،امکان ارتباط درست خودمان یا تبادل انرژی درست  با طبیعت را نیز از دست می‌دهیم یعنی از خیلی از خوراک‌ها و چیزهایی که باید دریافت کنیم محروم می‌شویم . وقتی به ما احترام نگذارند ناراحت می‌شویم و به هم می‌ریزیم ، می‌آییم یک حصار یا دیواری دور خودمان درست می‌کنیم که کسی نتواند به ما آسیبی برساند . بنابراین ما می‌مانیم در حصاری بسته و  از دریافت امواجی که هستی به عنوان خوراک به سمت ما می‌فرستد محروم می‌شویم.

کسی  که دچار  منیت می‌شود در این دو حالت نوسان می‌کند . یا خودش را جمع می‌کند و از عواطف و احساسات محروم می‌شود و یا اینکه به حریم دیگران وارد می‌شود.

 چون جایگاه خودش را بالا تر از دیگران می‌بیند این اجازه را به خودش می‌دهد که وارد حریم دیگران شود . مثلاً یکی که پسر خاله هست فکر می‌کند که حکم  پدر بچه را دارد و به خودش این اجازه را می‌دهد که زیر گوش بچه بزند در صورتی پدرش چنین کاری را نمی‌کند .  منیت  بیش‌ترین تأثیر را  روی چاکرای سوم ( خورشیدی ) می‌گذارد . و اگر چنین وضعیتی به وجود آید ما حالت سرگردانی پیدا می‌کنیم یعنی اتصال را با هستی از دست می‌دهیم به طور کلی  تمام ما انسان‌ها و موجودات برای اینکه بتوانیم کارهایمان را انجام دهیم و انگیزه برای حرکت داشته باشیم به انرژی نیاز داریم . حالا این انرژی را باید یا به نحوی از دیگران بدزدیم و به دست بیاوریم ( وارد حریم دیگران شویم و با شکستن حریم دیگران انرژی را به دست آوریم )یا اینکه به مرحله تولید و جوشش برسیم . از این دو حالت خارج نمی‌شود.

وقتی ما انرژی خودمان را از دیگران تأمین کنیم اگر به ما احترام نگذارند ، تعریف ، پشتیبانی و تأییدمان نکنند به ما بر می‌خورد و ناراحت می‌شویم ولی اگر موجود خودجوشی باشیم و بتوانیم شادی را از درون خودمان تجربه کنیم آن وقت تمام این مسائل برطرف می‌شود و دیگر نیازی نداریم که انرژی و احترام را از دیگران بدزدیم یا آن را  از بیرون به نحوی به دست آوریم . اگر ما نتوانیم این مسئله را حل کنیم و نتوانیم به مرحله تولید برسیم همیشه درگیر این چرخه‌ها هستیم. همیشه حسادت می‌کنیم و انرژی را از کینه ، تنفر ، رقابت ، مقایسه به دست می‌آوریم چون راهی به جز این برای به دست آوردن انرژی نداریم .

منبع وبسایت کنگره 60