نویسنده مدیر

سلام دوستان احسان هستم یک مسافر. آخرین آنتی ایکس مصرفی هروئین و شیشه، مدت سفر اول 13 ماه، راهنما آقای مهندس دژاکام، رهایی 9 سال. خوشحالم که در خدمت دوستان هستم و یکسال رهایی خانم نازی را به مجموعه شفای سبز تبریک میگویم. تیم درمانی شفای سبز با مدیریت و نظارت دکتر حمیدرضا فتحی در راستای تکمیل درمان شما عزیزان با برنامه های متنوع و انواع کلاسها با قدرت به راه خود ادامه میدهد. از آقای دکتر تقاضا میکنم چند کلامی برای ما صحبت کنند.   آقای دکتر فتحی: سلام حمیدرضا هستم یک همسفر. به نوبه خودم اولین سالگرد رهایی خانم نازی را به خودشان، مسافرین و همسفران گرامی و تیم درمانی مرکز شفای سبز اعم از روانشناس، پرستار، دارودار و غیره تبریک عرض می نمایم. از فرصت استفاده می نمایم و یک نکته را متذکر میشوم. مراقبت های بعد از درمان اعتیاد به ویژه در چند سال اول پس از درمان واجب و ضروری است. فرد تازه درمان شده بسیار با انگیزه است و به آینده های روشن اطمینان دارد. به خود ثابت کرده که بدون مواد هم می تواند زندگی کند و در این مرحله توانایی های خود را باور کرده است و از موقعیت خود مغرور است. اما بعد از مدتی زندگی بدون مواد متوجه میشود که متعادل زندگی کردن چالش دشواری است. از جمله مواردی که می تواند به افراد در این زمینه کمک نماید حضور در همین جلسات مرکز و ادامه درمان های مراقبتی می باشد. خانم نازی این مورد را در این یکسال تجربه کرده اند و بهتر می توانند برای شما توضیح دهند. بیش از این وقت شما را نمی گیرم و جان کلام اینکه خود مراقبتی را فراموش ننمایید. خانم نازی: سلام دوستان نازی هستم یک مسافر؛ از همه دوستانی که مشارکت کردند سپاس گزارم. امیدوارم این جایگاه نصیب شما هم بشود و مطمئنم که خواهد شد؛ چون جایی هدایت شدید که خدا اذنش را داده باید قدر آن را بدانید. من برمی گردم به ده سال پیش خودم به زندگی ای که همه چیز در آن داشتم به جز آرامش؛ به شدت پریشان بودم به طوری که در همه ی موارد موادم در اولویت زندگی ام قرار داشت. مثلاً اگر می خواستم برای پسرم به دانشگاه بروم اول باید موادم را می کشیدم و بعد به آنجا می رفتم و همه می گفتند چه مادر خوبی هست ولی خودم از خودم راضی نبودم. سه چهار ماهی هم به کنگره 60 رفتم اما به دلایلی از تهران کوچ کردم به جایی دیگر و آنجا مصرف متادون را شروع کردم. در پایان سفرم در اینجا روی سه دهم بودم که حالم اصلا خوب نبود به آقا احسان هم می گفتم. البته دلیلش این بود که خیلی می ترسیدم و دوباره روی پله های 42 روز مانده بودم. آنجا هم از خودم ناراضی نبودم آقا احسان به من گفت برو و آقای دژاکام را ببین وقتی ایشان را دیدم خیلی از دیدن من خوشحال شد و گفت برگرد کلینیک. تو برای آنجا هستی و باید آنجا باشی و از قول به من به آقای رنجبر بگو روی من را سفید کردی. من کلینیک را با جستجو در گوگل پیدا کردم. من دو سال و نیم در شهرستان متادون می خوردم روزی یک وعده دو و نیم سی سی. دو سال و نیم واقعا حال بدی داشتم. 13-14 سال تریاک کشیدم و هیچکس متوجه مصرف من نشد ولی این دو سال و نیم مصرف متادون آسیب زیاد به من زد. زمانی که اولین برخوردم را با آقای رنجبرداشتم ایشان به من گفتند برو سه وعده دو سی سی بخور آن لحظه احساسی مانند زمان بچگی داشتم که لباس عید را می خریدم و منتظر عید بودم؛ همچین خوشحالی به من دست داد آمدم و زندگی 27 ساله ام را رها کردم و آمدم به درمانم چسبیدم. دوباره از صفر شروع کردم من چندین بار شکست را تجربه کردم بخاطر مصرف مواد ولی هر بار بلند شدم و حرکت کردم. سری آخری که تصمیم گرفتم بلند شوم از همه چیز گذشتم و فقط به خودم توجه کردم و هنوز که هنوز است به خودم توجه می کنم. من در این کلینیک خودم را پیدا کردم آن خودی که نسبت به او اصلاً شناخت نداشتم و اصلاً توجهی نداشتم. من اینجا به روی تک تک سلولهایم دارم شناخت پیدا می کنم چه چیزی بهتر از این که خودم را بشناسم و این ها را مدیون راهنمایم آقای رنجبر و مدیریت کلینیک آقای دکتر فتحی و این کلاس ها هستم. امیدوارم سفر دوم را هم بتوانم به همین خوبی جلو بیایم و می دانم که می توانم چون می خواهم و انرژی که اینجا می گیرم هیچ جای دیگر دریافت نمی کنم و برای آمدن به کلاس ساعت شماری می کنم. وقت شما را زیاد نمی گیریم از بنیان کنگره تشکر می کنم که این راه را برای ما باز کردن راهی بود که منتهی به روشنایی می شود و ما در مسیر قرار گرفتیم.

بر آن شدم که چند سطری من باب شکر سیاه کنم باشد تا ما را راهی بر این اصل باز شود که قلیل من عبادی لشکور! دانی و مما رزقناهم ینفقون که باشند؟ سوگند که ندانی تا روزی نشناسی! باش تا به آنان که با جان خود جهاد میکنند رسی! چه میشنوی؟ هنوز شکر باید بدانی تا به جهاد راهت باشد. اول باب شکر است که تا شکر نکنی ازدیاد نعمت نیابی که ان وعد الله حق. شکر به زبان که خود اگر از دل برنخیزد لقلقه ای باشد که راه بر هیچ برد! تو را چه سود وقتی ندانی از چه سخن میگویی؟ مگر نعمت را دیده ای که شکر خواهی به جای آوردن! هیهات! شکر را به عمل قائم باید بودن! ازآنچه شما را نصیب کرده است با دیگران قسمت کنید تا راه بر شما نمایان کنند. اگر از مال نصیب برده ای آنان که نصیبی ندارند را عشقی برسان! چاره ای یافته ای؟ بیچاره را دریاب! علمی از کتب الایمان علی قلوبهم گرفته ای، دیگران را جرعه ای ده! تا روزی تو چه باشد هرچه هست انفاق کن! منزل اول این راه ترس باشد! چه از دست دادن ترس آورد و منزل دوم عجب و انانیت! هرکه در عجب بماند کافر شده است که دویی وجود ندارد! هرچه هست اوست و از اوست و بر اوست لا اله الا هو هو . در پس انانیت، عشق بیابی! باش تا از حجاب معشوق به انفاق درگذری تا شکوه عشق بینی! هیهات! قلیل من عبادی لشکور! تو ای برادر من که فدایت شوم، تو قدم در شکر نه! دیگران نبین و باور نکن که عادت پرست باشند! تو آن باش که شک به دامن عمل میکشی تا راه بیابی. رها کن و حرکت کن که به حرکت راه نمایان میشود.....   احسان رنجبر

انسانها تصور میکنند بهشت و جهنم جایی است که قرار است در آینده به آن برسند! تفکر به این موضوع به تنهایی ایرادی ندارد، مشکل از جایی آغاز میشود که این تفکرباعث شود از اکنون خود غافل شوند. نتیجه اعمال ما در همین لحظه که زندگی میکنیم در ما جاری است. این نتیجه اعمال در طی زمان جمع شده و شرایطی را پدید می آورد. این شرایط جاری در زندگی را میتوان به بهشت یا جهنم آن انسان تفسیر کرد. نار الله الموقده التی تطلع علی الافیده انها علیهم موصده   معنی: خداوند آتشی افروخته است. آتشی که به دلها میرسد و در ستون های دراز آنان را در میان میگیرد. این آتش و یا بهشت بر دل (حال واحوال) جاری میشود و مانند ستونی آن فرد را در بر میگیرد. اکنون عزیز من اگر در آتش قرار داری (ترس، دلشوره، اضطراب، کینه، حسد و ....) هیچ راهی نداری مگر آنکه تغییر مسیر دهی. با مصرف قرص های مختلف یا مخدر نمی توانی حال خوب یا همان بهشت را برای خود بخری.   بهشت را به بها میدهند نه به بهانه... احسان رنجبر   

اعتیاد یک بیماری است افراد بسیاری در جامعه امروز ما با بیماری اعتیاد دست‌وپنجه نرم می‌کنند. طوری که به گفته خودشان راه‌های بسیاری را برای رهایی از آن تجربه کرده‌اند که اغلب بدون نتیجه بوده است؛ اما خبر خوب این است که سال‌هاست مصرف‌کنندگان مواد مخدر با روش درمان تدریجی یا همان DST به درمان می‌رسند که شاید این تعداد بالغ‌بر 20 هزار تن باشد. خوشبختانه در مرکز شفای سبز نیز این متد اجرا می‌گردد و مصرف‌کنندگان به درمان می‌رسند؛ طوری که تابه‌حال بیش از ده‌ها تن از مصرف‌کنندگان به درمان کامل رسیده‌اند. آنچه پیش رودارید گپ و گفتی است خودمانی با یکی از درمان شدگان مرکز شفای سبز که شمارا به خواندن آن دعوت می‌نماییم.   به‌عنوان سؤال اول؛ لطفاً برای ما بگویید چرا تصمیم به درمان اعتیاد خود گرفتید؟ خب مواد، دیگِ حالم رو خوب نمی‌کرد. منظورتون چیه؟! یعنی از مصرف مواد مخدر لذت نمی‌بردید؟ قطعاً لذت می‌بردم و انرژی زیادی برای کارام داشتم؛ اما این‌ها همه در شروع مصرف بود. این مسئله رو مصرف‌کننده‌ها خیلی خوب می‌فهمند. مواد مخدر در شروع مصرف انرژی زیادی به انسان می‌ده اما در ادامه چند برابرش رو پس می گیره. منم بعد از شانزده سال مصرف تریاک، به‌علاوه دو سال و نیم متادون، دیگِ واقعاً حالم خوب نبود. چطور بودید؟ یعنی چی که حال تون خوب نبود؟ در زندگی‌ام تعادل و آرامش نداشتم. همه زندگی‌ام در تهیه و استفاده از مواد خلاصه می‌شد. اصلاً حواسم به زندگی و بچه هام نبود. وظایفم رو نمی تونستم انجام بدم. به نقطه‌ای رسیده بودم که مواد مخدر برای من نسبت به همه‌چیز، حتی خودم، ارجحیت داشت. خودم را به‌کل، فراموش کرده بودم. سال‌های آخر، مواد حالم را خوب نمی‌کرد و من چون یک «زن» بودم، تهیه مواد برایم سخت بود. نمی‌توانستم در خیابان به دنبال فروشنده باشم. به همین خاطر به دنبال یک‌راه چاره بودم تا بتوانم از این وضعیت راحت شوم. در حین مصرف تریاک، به یک مرکز درمانی مراجعه کردم. پزشک آنجا به من متادون داد. میزان، دفعات و مقدار آن، مشخص نبود. دو سال و نیم به همین منوال متادون مصرف کردم. مصرف متادون به‌شدت به من آسیب زد. آسیبی که حتی در دوران مصرف مواد (تریاک) هم سابقه نداشت. دائماً در خواب و چرت بودم و مدام به دنبال راه چاره. اینجا رو چطور پیدا کردید؟ دورادور شنیده بودم که روشی وجود دارد با عنوان روش درمان تدریجی (Dst)؛ جایگزینی دارو، طی یازده ماه. چون در این منطقه بودم (نارمک) در گوگل جستجو کردم و نزدیک‌ترین کلینیک را به من، کلینیک شفای سبز نشان داد. فردای همان روز تماس گرفتم و حضوری مراجعه کردم. من جریان بیماری خودم را گفتم، پزشک و روانشناس مرکز، روش درمان تدریجی را برای من توضیح دادند و من درمان رو شروع کردم. برای مراجعه‌کنندگان، باور درمان، بسیار سخت است. شما چگونه درمان را باور کردید؟ دیگران را نمی‌دانم؛ اما خود من، چاره‌ای جز باور نداشتم؛ به عجز رسیده بودم؛ بنابراین پذیرفتم که بیمار هستم و نیاز به درمان و کمک دارم. چه تاریخی آمدید؟ 29/9/96 آن زمان (زمان مراجعه) فکر می‌کردید که روزی درمان شوید، طوری که دیگر نیاز به مواد مخدر نداشته باشید؟ درمان آرزویم بود ولی فکرش را نمی‌کردم؛ اما خودم را تسلیم کردم. دیگر به عجز رسیده بودم، خسته شده بودم و واقعاً خواهان و طالب درمان بودم. می‌دانستم که مسیر دشواری است اما وقتی با چند تن از درمان شدگان آشنا شدم، آن‌ها را برای خود یک الگو قراردادم و آن‌ها برای من مانند آیینه بودند؛ همچنین خود راهنمایم. شما در کلاس‌های جهان‌بینی مرکز شرکت دارید. کلاس‌ها را چگونه می‌بینید؟ خب کلاس‌ها نقش کلیدی در درمان من داشت. چراکه درمان تنها با دارو صورت نمی‌گیرد. باید نسبت به این بیماری، آگاهی و دانش کسب کرد. در این کلاس‌ها من با جسم، ذهن و روانم آشنا شدم. به جرات می‌گویم که در این کلاس‌ها، روش درست زندگی کردن را آموختم.   الآن که درمان شده‌اید، اوضاع زندگی‌تان چگونه است؟ من نمی‌خواهم بگویم کاملاً زندگی‌ام بر وفق مراد است. مشکلاتم هست؛ سختی‌هایم هست؛ اما اینجا آموختم که زندگی بدون چالش و مشکل نمی‌شود. من اینجا صبر و تحمل را یاد گرفتم. قوانین زندگی را یاد گرفتم. یاد گرفتم به مشکلات زمان بدهم و با تفکر سالم و سازنده، در پی حل آن‌ها قدم بردارم. یادم است در زمان مصرف، کارهایم را بلافاصله و بدون تفکر انجام می‌دادم؛ خب ما مصرف‌کننده‌ها یک مقدار هیجانی هستیم؛ اما الآن یاد گرفتم که به مسائل زندگی زمان بدهم، تفکر کنم و راه‌حل منطقی برایشان پیدا کنم. این‌گونه مسائل زندگی را بررسی کردن، به انسان آرامش و قدرت می‌دهد؛ طوری که خیلی از اطرافیانم متوجه این تغییر بزرگ در درون من شده‌اند. باور کنید تمام این 60 سال عمرم هیچ‌چیزی باارزش‌تر از این آرامش پیدا نکرده بودم. نگاه شما به‌عنوان یک زن به اعتیاد چیست؟ آیا این بیماری مختص به مردان است؟! نظر من این است که این بیماری زن و مرد نمی‌شناسد. باید قبول کنیم که اعتیاد نیز مانند سایر بیماری‌ها، یک بیماری است. شما وقتی کلیه درد دارید و به دکتر می‌روید، آیا می‌پرسند شما زن هستید یا مرد؟! چه مرد و چه زن، باید بپذیریم در اثر سال‌ها استفاده از مواد مخدر، جسم و روانمان را مریض کرده‌ایم و برای درمان باید به متخصص آن رجوع کنیم. مثل سایر بیماری‌ها؛ «این شرط اول درمان است». خیلی‌ها با خودشان صادق نیستند و نمی‌توانند این مهم را بپذیرند. گرچه من اینجا خانم‌های زیادی را دیده‌ام که برای درمان اقدام کرده‌اند؛ امیدوارم همگی با تلاش خودشان درمان شوند و به حال خوش برسند. شما کلینیک را محل مناسبی برای حضور خانم‌های مصرف‌کننده می‌بینید؟ بله؛ صد در صد. چه برای خانم‌هایی که همراه بیماران (همسران یا مادران مصرف‌کننده‌ها) می‌آیند، چه برای خانم‌های مصرف‌کننده. چون این راهی است که برای همه قابل انجام است به‌صورت تدریجی زیر نظر دکتر و روانشناس کلینیک انجام می‌شود و خیلی‌ها را دیدم که با این روش درمان شده‌اند؛ من‌جمله خود من. از اینکه در این گفتگو شرکت کردید بسیار از شما ممنونم. اگر حرفی در پایان دارید بفرمایید. خواهش می‌کنم. منم از مدیریت مرکز شفای سبز، آقای دکتر فتحی؛ راهنما و مشاور مرکز، آقای احسان رنجبر صمیمانه تشکر می‌کنم. و به خودم افتخار می‌کنم که در این مرحله از زندگی، با تمامی مشکلات، حالم خوب است. من این حال خوب را با هیچ‌چیزی عوض نمی‌کنم. چه چیزی از این بهتر که حالم خوب است. اما باید بگویم که حال خوش بها دارد و بهای آن چیزی جز تلاش و خواست خود فرد نیست. به قول استاد، بهشت را به بها می‌دهند نه به بهانه. خیلی ممنون