در این فایل  راهنما و روانشناس آقای احسان رنجبر به مسئله مبارزه با تاریکی های درون پرداخته اند.    

حکم عقل را در قالب فرمانده، کاملاً اجرا نمائیم.

عقل در تکامل؛ مانند ماشین تابع خود می­باشد، در حالیکه روح با لطافت منحصر به خود، با ارادۀ عقل راهبری می­شود.

در این وادی به یکی از اساسی­ترین مؤلفه­های صورپنهان انسان، یعنی عقل می­رسیم.

عقل یکی از مهمترین و سرنوشت سازترین مسائلی است که آغاز و پایان مشخصی ندارد و ما بایستی در تمام مسیر تکاملی خود، به فرمان آن، یعنی فرمان عقل برسیم.

عقلِ کل مانند خورشیدی است که به تمامی هستی و نیستی می­تابد و ما و همۀ موجودات و انسانها بسان خانه­هایی هستیم که از یک روزنه، نور وارد آن می­شود. البته این روزنه به صورت خودکار عمل می­کند، به عبارتی هر چه ما به طرف ارزشها یا روشنائی­ها حرکت کنیم، این روزنه بزرگتر می­شود؛ در نتیجه نورِ (عقلِ) بیشتری وارد خانۀ ما می­شود و هر چه به طرف ضدازرشها یا تاریکی­ها حرکت کنیم، این روزنه تنگتر می­شود.

عقل از موادی تشکیل شده که ما هنوز ذره­ای از آن را نمی­دانیم و عقل هر چه باشد از گوشت و پوست و استخوان نیست، برای همین موضوع است که فنا ناپذیر است؛ چون عقل، با مرگ هم از بین نمی­رود.

ممکن است گفته شود، پس مغز چیست؟

مغز؛ جایگاه یا وسیله و یا بهتر است بگوئیم، مترجمی است برای عقل.

همانطوری که زبان، وسیله و یا ابزاری است برای چشیدن.

عقل در کیهان یا کشور وجودی ما و یا جسم ما، در حکم یک فرمانروای عادل و بزرگ است که نشان از قدرت مافوق دارد و یا به دیگر سخن، فرّ ایزدی دارد.

اجرای کلیۀ فرامینِ این فرمانروای بزرگ، ما را به راه مستقیم و رسیدن به هدفِ والای انسانی یا صلح و آرامش و یا جایگاه تعیین شده، هدایت می­نماید تا به جایی برسیم که بگوئیم شو، بشود!

به عبارت دیگر؛ در مسائل زندگی خود، هر چه فرمان بدهیم همان را به اجرا درآوریم.

مانند زمانی که تصمیمی می­گیریم؛ مثلاً ناامید نشویم و یا همه چیز را سیاه نبینیم و یا یک کار ضدارزشی را دیگر تکرار نکنیم، و موفق به انجام آن تصمیم    می­شویم.

اگر در شرایط خاصی قرار می­گیریم که اوضاع و احوالِ روزگار به نفع ما نیست و یا شرایط برای انجام کار ضدارزشی، مناسب است، بلافاصله صدایی در درون ما می­گوید:

ناامید نشو، همه چیز برای همیشه سیاه نیست. شرایط و اوضاع، تغییر خواهد کرد. امیدوار باش، صبر کن، تلاش کن و این کارِ ضدارزشی را انجام نده!

و صدای دیگر بلافاصله می­گوید:

من که گفتم زندگی سراسر پوچ و بی­مفهوم است، هیچ چیز ارزش ندارد. آخرش چی؟ آخرش که مرگ است، مرگ بر این زندگی شرف دارد و هزاران سخن دیگر؛ تا ما را به اعماق ناامیدی و سیاهی فرو ببرد و یا اینکه می­گوید:

دم غنیمت است، کارت را انجام بده هرگز کسی متوجه نمی­شود!

حالا حتماً متوجه می­شویم که اولی، صدای عقل است و دومی، صدای نفسِ امرکننده!

اکنون بایستی متوجه شده باشیم که مشکل اساسی و قسمتی از نبرد درونِ ما همینجاست؛ زیرا در مقابل این فرمانروای عادل، یک نیروی فوق­العاده قوی و زیرک وجود دارد که نمی­گذارد ما به فرامین این فرمانروای عادل؛ یعنی عقل توجه بنمائیم و اسم این نیرو یا شخصیت را حالا خوب می­دانیم که نفسِ امرکننده است.

اکنون جسم خود یا شهر وجودیِ درون و بیرونِ خود را تشبیه به یک سرزمین می­کنیم و برای سلولهای جسم، عقل، نفس و سایر نیروها شخصیتهایی را خلق می­کنیم تا موضوع روشن­تر شود.

کشوری را در نظر بگیرید که همه نوع انسانهائی در آن یافت می­شوند، مثل؛ اقوام وحشی، انسانهای فاسد، انسانهای صالح و پیشرفته و همینطور در این سرزمین، شورائی وجود دارد که بزرگانِ تمامی اقوام در آن جمع شده­اند و کلیۀ تصمیم­ها و خواسته­ها در این شورا مورد بررسی قرار می­گیرد و نتیجۀ آن به عرض حاکم یا فرمانروا می­رسد و اگر فرمانروا آن را درست تشخیص داد، فرمان صادر می­کند که به خواسته­ها و تصمیم­ها عمل بشود و بلافاصله فرامین اجرا می­شود.

حال نکتۀ مهم اینجاست که تا زمانی این شورا تصمیم­های منطقی و عقلانی بگیرد مشکلی ایجاد نمی­شود و همه چیز در صلح و آرامش است؛ ولی وقتی شورا در اثر فشار رؤسای قبایل وحشی، فاسدها و منحرفین، تصمیم­های غیرمنطقی بگیرد، اوضاع تغییر می­کند؛ زیرا فرمانروای بزرگ و یا عقل، دستورات و فرامین را جهت اجرا صادر نمی­کند.

در این مرحله؛ رؤسای قبایل وحشی که دائماً دنبال غرایز حیوانی خود هستند با بعضی از سران فاسد و خودکامه درصدد حیله و تزویر و ناامید سازی و خیانت برمی­آیند و ریاست شورای خود را به نفسِ امرکننده می­سپارند و سعی می­کنند با انواع و اقسام حیله­ها و وعده­های فریبنده و یا به کُلی ناامیدکننده و هزاران دلیل واهی و دروغین، بقیۀ نادانان را با خود هماهنگ نمایند و برعلیه فرمانروای لایق، یک کودتای بی­سر و صدا را به انجام برسانند.

در این شرایط عملاً عقل و یا فرمانروا از قدرت کنار گذاشته می­شود و در حاشیه قرار می­گیرد و برای حفظ ظاهرِ قضیه، گاهی دستوری می­دهد ولی عملاً زمام امور در اختیار نفس امرکننده قرار دارد.

حالا دیگر ساکنین این شهر عظیم در اثر فساد، افکار منفی، زیاده طلبی، انتقام، جمع آوری ثروت از راه نامشروع، مصرف انواع قرصها، مشروبات الکلی و مواد مخدر؛ غرق در سرمستی و غرور هستند و تخریبها را متوجه نمی­شوند و یا در اثر ناامیدی و عدم اعتماد به نفس، غرق در بیماری و سیَه­روزی می­باشند.

اندک اندک انهدام آغاز می­گردد و ادامه­دار است و ساکنین، کشور وجودی خودشان را تا سرحدّ نابودی و سقوط کامل پیش می­برند؛ البته تا زمانیکه یکی دیگر از بزرگانِ این شورا به نام نفس سرزنش­کننده و یا لوّامه، دست به اقداماتی بزند و برای جلوگیری از انهدام کامل شهر وجودی، شروع کند به نکوهش و سرزنشِ سایر بزرگان و آنها را از خواب گران بیدار کند تا با تدبیر و مشارکتِ سایر بزرگان، قدرت را به آرامی و بدون جنگ و خونریزی و کودتا از      نفس­امرکننده بگیرند و به نفس سرزنش کننده بسپارند؛ البته نفس سرزنش کننده هم در این حال واقعاً خسته می­شود و حوصلۀ ادامه را ندارد، حالا بزرگان دوباره به دنبال فرمانروای بزرگ یا عقل می­روند و او را با شرط و شروطی به قدرت برمی­گردانند، البته نه قدرت کامل و مطلق.

و اما این داستان ادامه دارد و اوضاع کشور، کم کم بهتر می­شود. گاهی بزرگان شهر و ساکنین، راه صواب را در پیش می­گیرند و گاهی راه خطا را.

قسمت جالب کار در اینجاست که هر وقت خطا می­کنند، بلافاصله نگران و پشیمان می­گردند و به دنبال صراط مستقیم می­گردند.

گاهی اوضاع خوب است و همه چیز در صلح و آرامش است و گاهی اوضاع، کاملاً آشفته و بهم ریخته است؛ ولی به طور کلی هم شورا و هم ساکنین شهر در حال تصفیه و پالایش خود هستند تا از ضدارزشها دوری جویند و راه ارزشها را در پیش گیرند، تا اینکه یک روزی، بزرگی دیگر از این شورا بلند می­شود؛ نام این بزرگ، نفس مطمئنه می­باشد.

و ما نیک می­دانیم که اگر روزی، نفس مطمئنه به قدرت برسد؛ آن روز، روز فرمانروائیِ مطلقِ فرمانروای عادل یا عقل خواهد بود و آن روز روزی خواهد بود که ما به فرمان عقل، نزدیک خواهیم شد.

حالا حکایت این فرمانروای برکنار شده و ریاست شورا حکایت ماست؛ چون بی­کفایتی و یا خودخواهیِ نفس امرکننده که فرماندهی را در اختیار گرفته، آنچنان اوضاع و احوال کشور جسم و جان ما را به هم ریخته است که کار به اینجا رسیده و در شُرف انهدام کامل قرار گرفته­ایم.

و اکنون باز هم برای بعضی از ما این انهدام، ادامه دارد و هر زمان تصمیم    می­گیریم که یأس، ناامیدی، ناکامی یا مسائل ضدارزشی را کنار بگذاریم؛ بلافاصله رئیس شورا که جناب نفس امرکننده می­باشد، دستور می­دهد تمامی اراذل و اوباش و سربازان وحشی که تشبیه به القاء افکار منفی شده­اند به     سرتاسر کشور وجودی ما تاخت و تاز ­کنند و تمامی شهر ما را به لرزه اندازند ­و تحت سلطۀ ناامیدی در­آورند.

به هر حال راه چاره فقط در یک چیز است که از اکنون سعی کنیم فرمان­های عقل را به اجرا درآوریم و برای انجام این حرکت؛ لازم نیست دست به حرکتهای بزرگ بزنیم و یا کارهای شگرف و شگفت انگیزی را انجام بدهیم، بلکه اگر عقلِ ما فرمان می­دهد که مثلاً به حمام برو، یا زباله­ها را بیرون بگذار، یا هزینه­های اضافی را حذف کن و یا پس­انداز کن و یا این که در کار دیگران دخالت نکن، به فرمانش توجه کنیم تا به آرامی بتوانیم فرمان های بزرگ را اجرا نمائیم و بدانیم تا زمانی که فرمانبردار عقل نشویم، هرگز قادر نخواهیم شد به فرمانده­ای لایق، تبدیل گردیم.

در پایان بایستی بدانیم؛ از فرماندهی عقل تا فرماندهی نفس اماره، از نظر مکانی یک مو فاصله است، ولی از نظر زمانی، هزاران سال به طول می­انجامد.

پس آن کنیم که فرمان است.

پایان وادی ششم کتاب عشق 14 وادی برای رسیدن به خود از مهندس حسین دژاکام

سلام دوستان نازی هستم یک مسافر نازی هستم مسافر ۱۶ سال تخریب. انتی ایکس مصرفی... تریاک و متادون روش درمان DST داروی درمان شربت شفابخش OT سفراول...۱۲ ماه راهنما آقای رنجبر سه سال است که رها و آزاد هستم.   تاریکی رفته‌رفته و به‌تدریج سیاه و سیاه‌تر شده، وزندگی من در گوشه‌گیری و انزوا و دوری از دیگران خلاصه‌شده بود. درگیرشده بودم. درگیر یک مواد مخرب که تمام اختیار را از ذهن من ربوده بود. زندگی می‌کردم که مواد مصرف کنم، مواد مصرف می‌کردم که زندگی کنم. من بیماری وابسته به یک محرک که در چرخه‌ای گرفتارشده بودم که همیشه سرگرم گرفتن و تهیه مواد بودم و یا مصرف کردن... سال‌ها در جهانی حضور داشتم که شعله‌های آتش سرد بود سرمایی که آن را حس نمی‌کردم و از آن جهنم بی‌اطلاع بودم. شاید گرسنگی، خواب‌وبیداری و عواطف و هیجانات زندگی و حتی فرزندانم برای من مفهومی نداشت؛ زیرا اولویت اول و مهم من شده بود تهیه مواد و مصرف کردن. سال‌ها بدین منوال سپری شد. فرزندانم دیگر بزرگ‌تر شده بودند مخارج بالا و هزینه‌های سرسام‌آور، این اجازه را به من نمی‌داد که به‌راحتی گذشته، بتوانم موادم را تهیه کنم. همیشه فکرم درگیر پول بود. مرتب ازخرج کرد منزل مقداری پول پنهان کرده و کناری می‌گذاشتم که برای تهیه مواد بی‌پول نمانم. چون فکر دیر رسیدن و یا نداشتن مواد برایم حکم مرگ را داشت. مرگی بیصدا در اوج فریاد‌. خسته شده بودم. در اوج ناامیدی و خستگی از مصرف مواد کور می‌شدم و دیگر چیزی نمی‌دیدم.‌ به یاد دارم یک روز که از خواب بیدار شده بودم، جلوی آیینه اتاقم ایستادم و به خودم خیره شدم. انگارسالها بود که خودم را ندیده بودم. چقدر همه‌چیز تغییر کرده بود‌ واقعاً این من بودم؟ با صورتی تکیده، پوستی تیره و گونه‌های استخوانی زشت، چشمانی بی‌روح و لب‌هایی تیره… چگونه می‌شود باور کرد که آن تصویر درون آیینه من بوده باشد من که قبل از مصرف مواد، زنی خوش‌سیما و قدبلند و بقولی برای خودم یلی بودم. با چهره اصیل. کجا بود آن‌همه زیبایی و وجاهت که بی‌رحمانه زشت شده بود. چه بی‌رحمانه سوخته بودم. چه بی‌رحمانه مرده بودم. باید کاری می‌کردم و تصمیمی می‌گرفتم و باید راهی و حرکتی می‌کردم... سردم بود... سردم بود... خیلی سردم بود... انگار کم‌کم داشت سوزش شعله‌های آن جهنم لعنتی را حس می‌کردم. خودم تحمل دیدن چهره کریه خودم را نداشتم از خودم بیزار شده بودم.‌ دقیقاً بعدازهمین اتفاق از خانه بیرون زدم و بی‌هدف در خیابان پرسه زدم.‌ مغزم فقط یک هدف را می‌طلبید. من باید خودم را درمان می‌کردم. حالا به هر نحوی که شده بود. می‌خواستم پیگیری کنم و جایی و یا راهی برای درمان و رهایی از مصرف مواد لعنتی پیدا می‌کردم. به عجز رسیده بودم عجز کامل. باید خودم را از این مرداب سیاه بیرون می‌کشاندم...کافی است چیزی را طلب کنید، همان لحظه است که انرژی‌های خوب و شاید کائنات دست‌به‌دست همدیگر می‌دهند و خداوند به یاری شما می‌آید...بقولی از شما حرکت و از خدابرکت. منهم داشتم حرکت می‌کردم که خداوند دری از برکاتش را به روی من گشود. روی خواسته‌ام مصمم بودم و حرکت می‌کردم به‌یک‌باره راهی برای درمانم سر راهم قرار گرفت. حتماً آن شخصی که آن روز آدرس کنگره شصت را به من داد، نماینده‌ای از طرف خداوند بوده.‌ دقیقاً جایی که افراد مصرف‌کننده درمان می‌شدند. همان‌جایی که من دنبالش بودم. در میان‌ روزهای تاریک و شبهی سرد و براز افیون، روزنه امیدی را یافتم و گرمای دل‌نشینی به جانم نشست‌. درمانم را به‌واسطه یکی از شعبه‌های کنگره شصت...بنام کلینیک شفای سبز با مدیریت دکتر فتحی و راهنمایی آقای احسان رنجبر آغاز کردم. چند روز و هفته‌های آغاز درمانم بسیار سخت و طاقت‌فرسا بود.‌ اما آن‌قدر خسته و ناتوان بودم و روزهای تاریک و سیاه عذابم داده بود که حاضر شدم هر دردی را به جان بخرم اما از این مرداب سیاه رهایی یابم...مصمم بودم و تلاش می‌کردم. تلاشی برای درمان و بهزیستی و یک زندگی سالم. تلاشی برای خودم، برای کانون خانواده‌ام و برای جامعه‌ام. مدتی را که در مسیر درمان بودم به دستور راهنمایم دارو مصرف می‌کردم و خودم شاهد تحولات و تغییرات درونی و بیرونی خودم بودم. همه‌چیز خوب پیش می‌رفت. آنقدرمصمم بودم که حتی در چند ماه ابتدایی سفرم بودم براثر اتفاقی زمین خوردم که باعث شکستگی مهره دوازده کمرم شد...که دکتر معالجم ۳ ماه طول درمان و استراحت مطلق به من داده بود...بااین‌حال بعد از یک هفته استراحت، با رعایت دستور پزشک، چون مصمم به درمان بودم و می‌خواستم حالم بهتر خوب‌تر شود. جهت شرکت در رده‌هایم حضور پررنگی داشتم...فایل های صوتی و سی‌دی‌های مربوطه را گوش می‌کردم و می‌نوشتم.‌و هر مشکلی که داشتم چه جسمانی...چه در زندگی. از راهنمای خودم کمک می‌گرفتم. از ابتدای درمانم به آرامش به خصوصی دست پیداکرده بودم ارزش و احترام قابل حسی را دریافت می‌کردم؛ زیرا جایی بودم که حالم را خوب می‌کرد.‌ آن‌قدر آرامش دارم که هرلحظه برای تمامی جلسات و برای تمام لحظاتی که باید حضور داشته باشم خودم را با رضایت کامل درونی آماده می‌کنم و حاضر می‌شوم... می‌روم پیش تمام انسان‌هایی که مثل خودم هستند... شرایط بهتر بدتر و یکسانی با من دارند؛ زیرا ما مثل همدیگر هستیم، مساوات و عدالت.‌‌ حال خوب و دریافت انرژی‌های مثبت، تلاشی برای رسیدن به هدف، رسیدن به‌سلامتی جسم، روح و روان؛ که یکی از ارکان مهم زندگی است‌.‌ این مطلب را در همین جلسات که حضور داشتم آموختم؛ که بعد از درمان حس ارزشمندی دارد. با این باور که می‌شود بدون مصرف مواد هم حال خوبی داشته باشی‌‌‌. انگار از نو متولدشده بودم... بله تولدی دوباره...آغازی نو، زندگی بوی خوش می‌داد. از نشئگی و خماری خبری نبود من که در گذشته خودم را گم کرده بودم، دوباره تبدیل به همان زن سال‌های قبل از مصرف مواد شده بودم. همان زنی که مادرم مرا به دنیا آورده و بزرگ کرده بود‌‌. یک زن سرزنده و یک مادر.‌ فرزندانم را می‌دیدم که چقدر به‌دوراز چشم من قد کشیده و بزرگ‌تر شده بودند و حتی از زمان سروسامان گرفتنشان هم گذشته بود...چقدر دردناک است که بهترین لحظات زندگی‌ام را ازدست‌داده بودم. چگونه این‌قدر راحت توانسته بودم و در حق خودم و فرزندانم ظلم کنم. چگونه توانسته بودم به‌راحتی و سادگی برای لحظه‌ای نشئگی از عزیزانم بی‌خبر باشم...نمی‌دانم با خودم چه خیال کرده بودم اما به‌هرحال من نمی‌دانستم... در آن زمان و روزگار سخت، حکم یک بیمار را داشتم یک بیمار به یک سری مواد محرک، در زمان مصرف مواد هیچ تفاوتی با یک بیمار سرطانی...و یا بیمار دیالیز و یا بیمار آلزایمری و یا هر بیماری دیگررا که فکرکنید، نداشتم. دوره درمان و سفر اولم. با کمک خداوند و راهنمای خوبم با روش DST...و با شربت شفابخش اوتی...در عرض ۱۲ ماه انجام شد و بعد از درمان و رها شدن از مصرف مواد، در حال حاضر و در ادامه، در کنار ‌افرادی هستم که روزگاری مانند من یا من مثل آن‌ها هستم سپری می‌کنم و خوشحال هستم... بالاخره نتیجه داد. بالاخره دوباره توانستم با دو چشمم رنگ زندگی را ببینم و به این باور برسم که بدون مصرف مواد هم می‌شود حالمان خوب باشد.‌ خدا را شکرم... و این حال خوب را مدیون و قدردان زحمات، بنیان کنگره شصت جناب مهندس دژاکام و مدیریت کلینیک شفای سبز جناب دکتر فتحی و کلیه کادر درمانی کلینیک شفای سبزو همچنین راهنمای دلسوز و مهربانم جناب احسان رنجبر و فرزندانم هستم. خداوند را سپاسگزارم که در دورانی زندگی می‌کنم که این عزیزان را کنار خود دارم و خواهم داشت... سپاسگزارم.‌      

برگرفته از کتاب عشق  وادی برای رسیدن به خود از مهندس حسین دژاکام

گزارش تصویری از فعالیت های ورزشی اعضای کلینیک شفای سبز در مجموعه ورزشی خانه شهر دردشت

تاریکی چیز جز عدم حضور نور نیست و باید این موضوع را در نظر گرفت که تاریکی می تواند ابعاد متفاوتی داشته باشد. گاهی تاریکی می تواند از دنیای بیرون راه خود را به درون انسان ها پیدا کند و ظلمت تمام وجود انسان را بر اثر جهل و ناآگاهی فرا گیرد. در ویدئو زیر راهنما و روانشناس آقای احسان رنجبر به تعریف تاریکی پرداخته اند.

کریستال دى متامفتامین هیدروکلرید یا به زبان عامیانه کریستال یک ماده قدرتمند، اعتیادآور، مخدر محرک و به شکل ترکیبى و مصنوعى است.

اصولاً فرد مصرف‌کننده، با مصرف مواد مخدر در طی درازمدت، افیون را جزوی از وجود خویش کرده است و این مسئله در تاروپود جسم و جان او ریشه‌های خود را محکم گره زده است. در کلینیک شفای سبز با استفاده از متد DST (روش درمانی کنگره 60) با در نظر گرفتن زمان مناسب و استفاده داروی مناسب ذره دره مواد مخدر را از شخص بیمار جدا می‌کنیم و این امر شاید برای او کمی همراه با ترس و اضطراب باشد زیرا فرد بیمار مصرف‌کننده این باور را دارد که مواد مخدر جزوی از اوست و زمانی که می‌خواهیم مقداری از آن را کم کنیم طبیعی است که شخص در ابتدا با این احساسات دست‌وپنجه نرم کند. در این مرحله بیمار باید بداند و آگاه باشد که در این روش  حداقل فشار را متحمل خواهد شد و فشار واردشده صرفاً به دلیل بازسازی بخش‌های ازکارافتاده‌ی جسم است که در یک هفته تا ده روز هر پله‌های کاهشی امری بدیهی تلقی می‌شود. در متد DST شخص خود متوجه خواهد شد که با کم کردن دارو در هر پله وضعیت جسمانی و روانی بهتری پیدا خواهد کرد، جدای از این موارد فرد برای این بتواند به ترس های خود غلبه کند و طبق برنامه درمانی حرکت خویش را ادامه دهد ملزوم است به افزایش سطح آگاهی و تغییر جهان‌بینی که این موضوع با شرکت در کلاس‌های جهان‌بینی کلینیک شفای سبز رخ خواهد داد. فرد بیمار باید بداند که ترس ها به دو شاخصه اصلی تقسیم می‌شوند. شاخه اولی شامل ترس هایی می‌شود که از حرکت انسان در جهات مختلف می‌تواند جلوگیری کند خاصه در صعود و یا سقوط او می‌تواند مؤثر واقع شود. شاخه دوم ترس ها نیز دقیقاً عکس این موضوع است و زیرمجموعه آن ترس هایی خواهد بود که باعث حرکت آدمی بوده است. شخصی که در مراحل درمان قرار می‌گیرد با نزدیک شدن به پله‌های کاهشی خود ممکن است هم‌زمان با هردوی این ترس ها روبرو شود درواقع هم از این‌که داروی خود را کم کند و دچار سندروم محرومیت از مواد مخدر (خماری) شود خواهد ترسید که این موضوع کاملاً طبیعی است، در همین حین فرد به این ترس نیز دچار خواهد شد که اگر دارو را کم نکند و در همین مرحله باقی بماند چه اتفاقی برای او رخ خواهد داد! حال اینجاست که متوجه اهمیت جهان‌بینی و حضور افراد در کلاس‌ها خواهیم شد. فردی که مرتب به افزایش و ارتقای آگاهی خود پرداخته و به‌صورت منظم خود را در معرض القاء کلاس قرار داده در هنگام کاهش پله به ترس از آن غلبه می‌کند زیرا او آموخته است جهانی که در آن زندگی می‌کنیم تماماً از اضداد تشکیل شده و در جهان اضداد، مسئله ای مبتنی بر سکون نداریم همه‌چیز یا در حال سقوط است و یا در حال صعود. او به‌خوبی می‌داند و مشاهده کرده است که اگر در جای خود بماند و حرکت خود را آغاز نکند سقوط خواهد کرد و  درنهایت مسیرش به مسلخ ختم می‌شود؛ بنابراین حتی ترس هم گاهی می‌تواند نیروی محرکه و رشد انسان باشد و مانند تمام دیگر موضوعات هستی مسئله‌ای نسبی است، گاهی مفید و گاهی می‌تواند مضر واقع شود در این میان انتخاب با انسان است و این بسته به میزان افزایش و رشد عقلانی اشخاص بستگی دارد. در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن                     شرط اول قدم آن است که مجنون باشی. نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن                     ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی. کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش            کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟! تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای                          ور خود از تخمه جمشید و فریدون باشی.

در این ویدیو به مسئله درد در سفر اول می پردازیم.      

هروئين

نام هرويين از واژه يوناني هيروHiro به معني قهرمان گرفته شده است . در اين فرايند از يك كيلوگرم مرفين حدود ۹۰۰ گرم هرويين به دست مي‌آمد كه به آن دي استيل مرفين نيزگفته مي‌شود. هرويين براي اولين بار به عنوان داروي ترك اعتياد به ترياك پا به عرصه وجود گذاشت . پزشكان آن زمان نمي‌دانستند كه چه اشتباه بزرگي را مرتكب شده‌اند و چه ماده خطرناكي را به عنوان دارو به بازار عرضه كرده‌اند. تصور پزشكان بر اين بود كه كه با مصرف هرويين و جايگزيني آن با ترياك مي‌توان اعتياد به ترياك را درمان كرد و سپس مصرف هرويين را مي‌توان به راحتي قطع كرد اما مصرف كنندگان ترياك با مصرف هرويين از چاله در مي‌آمدند و به چاهي عميق مي‌افتادند كه بيرون آمدن از آن به مراتب سخت تر بود و اين آغازي بود براي ظهور گسترده ترين و مخرب‌ترين نوع اعتياد كه در جاي جاي كره خاكي قرباني گرفته و مي‌گيرد و شعله‌هاي ويرانگر آن هنوز زبانه مي‌كشد.

اين وضعيت يعني تجويز هرويين توسط پزشكان براي ترك اعتياد تا اواخر قرن بيستم ادامه داشت تا جايي كه در دهه ۱۹۶۰ ميلادي پزشكان شهر لندن بيش از ۵۰۰ كيلوگرم هرويين به بيماران خود تجويز كردند.

شايد تصور بر اين باشد كه هرچه پزشكان مي‌گويند و هردارويي كه تجويز مي‌كنند بدون نقص و اشتباه است ، اما آن گونه كه تاريخ نشان مي‌دهد علم پزشكي خصوصاً در مسئله بيماري اعتياد دچار اشتباهات فاحشي شده است و توليد و عرضه داروهاي ترك اعتياد توسط پزشكان نه تنها كمكي به حل مسئله نكرده است بلكه باعث تخريب بيشتر و حاد شدن مسئله درمان بيماري اعتياد شده است و داستان داروهاي ترك اعتياد هنوز هم به همين شكل اما در قالب داروهاي ديگر ادامه دارد.

در اواخر قرن بيستم با مشخص شدن عوارض ناشي از مصرف هرويين و نه تنها ناكارآمدي آن بلكه تخريب وحشتناك آن ، تجويز آن براي درمان يا ترك اعتياد كنار گذاشته شد اما ديگر دير شده بود و هرويين به عنوان يك ماده مخدر قوي و ويرانگر به همه جا رسوخ كرده بود. اكنون بعد از گذشت سالها هنوز هم در فرهنگ عاميانه اعتياد و مواد مخدر از زبان مصرف كنندگان هرويين شنيده مي‌شود كه ما براي ترك اعتياد به ترياك هرويين مصرف كرديم ، به ما گفتند اگر چند روزي هرويين مصرف كنيد راحت تر مي‌توانيد اعتيادتان را ترك كنيد.

هرويين اصل يا لابراتواري كه هنوز هم به صورت قاچاق توليد مي‌شود پودري سفيدرنگ است اما هرويين‌هايي كه به هرويين خياباني شهرت دارند كرم رنگ و بعضاً قهوه‌اي روشن هستند. اين ماده به صورت مصرف كشيدني با زرورق ، استنشاقي و تزريق وريدي مصرف مي‌شود.

هرويين‌هايي كه در حال حاضر در بازار قاچاق كشور ما وجود دارند ، طي آزمايش‌هاي به عمل آمده مشخص شده است كه بيش از ۹۰ درصد تركيبات آن تركيبي عجيب و غريب از انواع قرص‌هاي روان گردان شامل خواب آور، ضد افسردگي ، آرامبخش و غيره است و كمتر از ۱۰ درصد آن هرويين خالص است و بهتر است به آن قرصئين گفته شود تا هرويين. اين نوع هرويين باعث چرت شديد مي‌شود و مصرف كننده آن پس از مصرف در وضعيتي قرار مي‌گيرد كه مشاعر آن تقريباً از كار مي‌افتد در حاليكه تخريب هرويين خالص در اين حد و اندازه نيست.

نشئگي هرويين در مقايسه با ترياك از دوام ، ماندگاري و طول عمر كمتري برخوردار است . مصرف كنندگان هرويين تنها چند دقيقه و حتي در روش تزريق پس از چند ثانيه به اوج نشئگي مي‌رسند اما باگذشت يكي دوساعت دوباره سطح نشئگي پايين مي‌آيد و مصرف كننده خمار مي‌شود و بايد دوباره مصرف كند به همين دليل مصرف كنندگان هرويين عمدتاً از ادامه روند زندگي عادي عاجز هستند و تمامي وقت خود را صرف تهيه و مصرف هرويين مي‌كنندو زندگي آنها به سرعت از هم مي پاشد و سر از بيغوله‌ها در مي‌آورند در حاليكه مصرف كنندگان ترياك به دليل بالا بودن مدت ماندگاري و دوام نشئگي آن قادر هستند در طول شبانه روز به زندگي و امورات خود رسيدگي كنندو مشكلات آنها به هيچ وجه قابل مقايسه با مصرف كنندگان هرويين نيست.

ظاهراً تأثير هرويين بر روي گيرنده‌هاي مرفين بدن به گونه‌اي است كه خيلي سريع جذب آنها مي شود و همين‌طور اثر تخريبي آن روي سيستم توليدكننده مواد شبه افيوني جسم و سيستم ضد درد ، بيشتر و سريع‌تر از ساير مواد مخدر است و در مدت كوتاهي اين سيستم را در جسم انسان از كار مي‌اندازد و مصرف كننده آن خيلي زود به مصرف آن اعتياد پيدا مي كند.

شايان ذكر است در حال حاضر مواد مخدر جديد شامل كراك ، شيشه ، آيس يا كريستال گوي سبقت را در تخريب از هرويين ربوده‌اند و بلايي بر سر مصرف كننده مي‌آورند كه هرويين با آن قدرت وحشتناك نمي‌تواند بياورد و بسياري از مصرف كنندگان هرويين به مصرف كراك روي آورده‌اند.